Kılıç, ok ya da büyük silahlar taşımayı oldum olası sevmemişti. Aldığı eğitim zaten bunlara gerek duymamasını sağlamıştı. Üzerindeki gizli ceplerde çivili bilyeler, küçük fırlatma bıçakları, küçük bir borunun içine koyarak üflediği oklar, sekiz köşeli avuç içi büyüklüğünde bıçaklar, boğma telleri vardı. El ve ayaklarını da kurbanının kemiklerini kırmak için kullanmaktan da zevk alırdı.

Sessizdi. Gerçekten sessizdi. Konuşamıyordu. Zaten oldum olası konuşmaktan hoşlanmamıştı.

Eğitimini ölmeden ve sakat kalmadan bitiren herkes gibi o da ustasına bağlılığını ve minnetini bir uzvunu keserek göstermişti. Dilini kesip bir tepsi içinde ustasına sunarken hiç pişmanlık hissetmemişti. Konuşmak gereksiz bir eylemdi.

İki nöbetçi yanından geçip gidebilirlerdi. Onu fark etmemişlerdi. Birden önlerine çıkıp boğazlarına küçük zehirli bıçakları sapladı. Ani ölüm geldiğinde yapacak bir şeyleri kalmayan adamların cansız bedenlerini kolayca omuzlarına alıp çalıların arasına bıraktı.

Çok güzel bir akşamdı ve eğleniyordu.