Doğduk…

Başladık koşmaya…

Üç kız kardeşten doğma yedi çocuktuk biz. Birlikte büyüdük. Birlikte yedik içtik. O üç kardeş bizi birbirimizden hiç ayırmadı. Biz de birbirimizden ayrılmadık.

Hatırlıyorum da Süpermen gibi uçsun diye kollarımızdaydı sürekli. Sonra büyüdü kocaman oldu. Düşüncelerimiz ile büyüttüğümüz çocuğun düşüncelerine yetişemez olduk. Küçükken tek derdi o şekle girmeyen saçlarıydı. Büyüdü dertleri farklılaştı. Birlikte çözmeye çalıştık o dertleri. Kimi zaman başardık kimi zaman başaramadık. Bazen birbirimizle kavga ettik bazen birlikte başkalarına karşı…

Erkan yarışta çok gerilerdeydi ve ipi göğüslemesi hiç beklenmiyordu. Son anda bir atak yaptı… İlk önce dostlarını geçti, hemen ardından abilerini ve ablalarını…

Keşke geçmeseydi…

Bira içtik birlikte, rakı içtik birlikte… O sohbetlerde neler konuşmadık ki…

Bir zaman geldi o kollarımızda uçurduğumuz küçük süpermen evlendi. Sonra çocuğu oldu…

Dedim ya yarışta gerilerdeydi. E ben bile ondan sekiz yıl önde başlamıştım. Beni geçmesi nasıl mümkün olabilirdi? Ama geçti işte… Sonra sırayla teyze ve amcalarına fark attı. Hala ve dayılarına…

Keşke hiçbirini geçmeseydi…

Hepimiz evlendik. Damat geldi, gelinler geldi sonra çocuklar geldi derken olduk mu KOCAAILE…. Araya mesafeler girdiyinde teknolojiden faydalananıp haberleşmeye devam ettik.

Yarışı hiç kazanmaması gerekiyordu. Ama En son anne ve babasını da geçip ipi göğüsledi 18 Temmuz 2021 sabahı…

Kazanması mümkün olmayan yarışı kazandı… Yorgun doğmuşum, aceleye gerek yok diyen adam, hepimizi geçti….

Keşke geçmeseydi…

Kuzen diyince yabancıymış gibi geliyor. Teyze oğlu demeye de dilim varmıyor. Küçük kardeşlerimden biri öldü 18 Temmuz sabahı. 7 kardeşin 6 numarası…

Kusura bakma Erkanım; yakama takamadım resmini, taşıyamadım cenazeni, kürekle toprak atamadım üstüne ve yiyemedim helvanı…