Öncelikle yukardaki tabloyu anlatayım; Typ 40 denilen çöp kutusu 40 Litrelik bir çöp kutusu olduğunu ifade ediyor. En sağdaki 1,1 Kubikmeter 1.100 Litelik bir konteyner manasına geliyor. Her birinin altında da aylık belediyeye ödenmesi gereken bedeller yazılı.

Yani çıkan çöpünüz ne kadar fazla ise çöp kutunuz o kadar büyük oluyor ve ona göre de ödediğiniz bedel artıyor.

Çöplerin ayrıştırılması eyaletten eyalete değişiklik gösteriyor. Bizim buralarda; kağıt, organik ve diğer olarak ayrılmış durumda. Kağıt çöpünü mavi kapaklı çöp kutusuna atarken, bahçeden toplanan yaprak, kesilen çim vs. gibi organik çöpleri kahverengi kapaklı çöpe atıyoruz. Geri kalan tüm çöp “Diğer” konu başlığı altında siyah kapaklı çöp kutusuna atılıyor. Bahçeli evlerde yemek atıklarının gömülebileceği bir yer de var. Ama onu kullananı henüz görmedim. Yeni başlamış bir uygulama.

Çöp toplayan arabalar belirli dönemlerde geliyor. Hangi tarihte hangi çöpün toplanacağını belediyeler bildiriyor. Herkesin evinde oturduğu mahellenin çöp toplama takvimini görmek mümkün. Her beledeyede var mı bilemiyorum ancak; bizim yaşadığımız bölgenin belediyesi bir App yapmış. Uyarı mesajının hangi çöp için istendiğini seçebiliyorsunuz. Birden fazlasını seçmekte mümkün. Böylece telefonunuza bir gün öncesinden yine istediğiniz saatte haber veriliyor. Çöpünüzü sokağa çıkarıyorsunuz. Çöp toplama aracı sabah erken saatlerde gelip sokaktaki çöpleri alıyor.

Boş çöp kutusunu alıp yine her zaman durduğu kapalı yere koymak sizin göreviniz.

“Diğer” adı verilen ev çöpü iki haftada bir toplanıyor. O nedenle konunun gerçekten ciddi bir planlama ve organizasyon gerektirdigini söylemeliyim.

Anlattığımda bana hak vereceğinizden eminim.

Geçici olarak kaldığımız evimizde kullanılan çöp kutusu muhtemelen 80 Litrelik. Dört tane dolu poşet koyduğunuzda ağzına kadar doldurmuş oluyorsunuz. Bizim gibi iki çocuğu olan, evinde hergün üç öğün (en az :-)) yemek yenen bir evde ondört gün için dört poşet inanılmaz bir rakam.

Geldikten sonra ilk iki haftalık bekleyiş ardından çöp kutusunda o kadar fazla çöp vardı ki kapak kapanmıyordu. Bir sonraki daha fazlaydı ve bir poşeti yana koydum. Alımayacağından çok endişe ettim. Sabah kapıyı açtığımda bir poşet çöpün kapıda beni bekliyor olduğunu görmek ilginç olurdu.

Ben ve Çiğdem kendi kendimize; “Bu adamlar evlerinde yemek yapmıyor mu?” ya da “iyi de arkadaş ama biz evde her gün yemek yapıyoruz. Çöp çıkacak tabii” diyerek avutuyoruz.
Çıkan çöpleri bahçeye mi gömsek ya da gece gidip komşu çöplerine çöp mü atsak alternatiflerini değerlendirdiğimiz bir anda, online sipariş ile gelen kutunun içinden koruyucu köpük çıktı. İşte o an yandığımızın resmiydi. Çünkü bu köpük de “Diğer” çöpler içinde atılmalıydı. Eğer köpükleri koyarsak bir çöp poşeti hakkımızı bunlar için kullanacaktık.

Köpükleri bahçeye koyduk. Şişelerin yanına….

Plastik şişeler depozitolu. Onları elden daha doğrusu evden çıkarmak çok kolay. Hemen hemen her marketin girişinde plastik şişe toplama üniteleri var. Oraya attığınız boş plastik şişeleri karşılığında size üzerinde rakam yazılı bir kağıt veriliyor. Bu kağıdı alışverişinizde para olarak kullanabiliyorsunuz.

Bir sabah yan komşuma sordum. Meğer çözüm çok basitmiş.

Şehir dışında bir Geri Dönüşüm Tesisi varmış. Plastik, Teneke, Ambalaj Malzemeleri, Şişe vs. atıklarını götürüp oraya atabiliyormuşuz. Hem de üstüne üstlük ücretsiz. 🙂

Oraya bir gittik ki; meğer herkes böyle yapıyormuş. Çöpü ilgili konteynerlarin içine atmak icin sıra bekledik. Haftanın belirli günleri açık olan bu tesise herkes gelip ayırdıkları çöpü atıyorlarmış.

Çöpleri atıp eve gelirken Çiğdem ve ben bir konuyu daha halletmenin gruru içindeydik. 🙂

Tamam ya biz Almanya’da yaşayabiliriz. Ne var ki?

Şimdi evimizdeki çöpleri ayırmaya başladık; Şişeler, Teneke Kutular; Plastik Gıda Ambalajları, Diğer Ambalaj Malzemeleri ve Diğerleri. Bu şekilde ayırınca “Diğerleri” kısmına çok birşey kalmadı. Çöp kutumuz artık ağzına kadar da dolmuyor.